Als je mij 15 jaar geleden zou zien dan zou je niet geloven dat ik nu met Adem & Lach praat over positiviteit, zelfliefde en spiritualiteit.
Ik neem je even mee naar een tijd van de jongere ik, zo’n 15 jaar geleden, toen ik nog bekend stond als bitch-in-training. Je leest het goed, ik werd opgeleid om mijn wenkbrauwen omhoog te houden, pittig uit de hoek te komen en als een kenau een discussie te kunnen voeren. Als officemanager was ik goed onderweg op de carrière ladder, altijd bij organisaties waar de man/vrouw ratio minstens 5/1 was. Van het Spoorse, naar het vastgoed het is allemaal eigenlijk een pot nat. Je mannetje staan (of eigenlijk je vrouwtje LOL) was echt nodig, helemaal als jonkie waar men graag overheen walste.
Ik leerde van de über-bitch (zij had mij onder haar vleugels genomen) alles wat ik moest doen om altijd voorbereid te zijn, het werk perfect af te hebben en alle bezwaren of problemen acuut plat te slaan. Ziek zijn? kon niet, eerder naar huis? onmogelijk, emotioneel worden? hell no!
Als het ging om gevoelens, dan lachte ik mee met mensen die dit zweverig noemden. Als ik zelf gekwetst of teleurgesteld werd dan propte ik dit gauw achter mijn muur en liet dit niet blijken. Ik dacht door alles naar achteren te duwen dat emoties helemaal niet nodig waren. Zorgen voor mijzelf was mij niet bekend en het glas zag ik altijd als half leeg. Op deze manier kon ik dan namelijk rekening houden met het ergste scenario en daar dan vervolgens een handboek voor maken. Op zich kon ik collega’s wel altijd heel goed steunen bij pittige tijden, maar ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik dit zelf ooit eens nodig zou kunnen hebben.
Een pandemie vol stress
We springen even naar de periode van een aantal jaren geleden, waarbij er een pandemie heerste, ik teveel werkstress ervaarde, problemen thuis had en door niet voor mijzelf te zorgen een angststoornis ontwikkelde. Hoe kon ‘ík nou, de persoon die niet in paniekaanvallen geloofde dit ineens krijgen, waar was de quick fix om dit irritante ‘probleempje’ op te lossen? Wat ik me toen nog niet kon realiseren was, dat mijn lichaam keihard aan de rem had getrokken. Je luistert niet, dus laten we eens iets proberen wat jij nog in geen 1000 jaar aan ziet komen dacht mijn lijf.
Nu, maanden later en nog steeds met een angststoornis kan ik soms al zeggen dat ik dankbaarheid voel dat dit mij is overkomen. Als ik deze pijnlijke lessen niet had hoeven leren, dan was ik alleen maar als een stoomtrein blijven doorsukkelen. Doordat mijn lichaam aan de rem trok, heb ik mijn lichaam en mijn spirituele kant een klein stukje mogen ontdekken. Ik heb nog zóveel te leren en dit doe ik (gelukkig) nu voor het eerst met een glas half vol en positiviteit.
Een mooi besef vol positiviteit en dankbaarheid
Precies om die reden merkte ik dan ook, dat het tijd was om meer positiviteit in mijn leven toe te laten. Om creatief te zijn en weer te genieten van wat ik doe. Mijn wereld is door de angst erg klein geworden en ik keek er naar uit om nieuwe gelijkgestemde mensen te leren kennen. Mensen die ik als jong volwassene zweverig en soft vond, maar waarvan ik nu snap dat zij de wereld zóveel te bieden hebben. Ik krijg kippenvel als ik online mensen zie waarvan ik voel dat zij hun authentieke zelf durven te zijn, of in ieder geval in de buurt hiervan komen. Met Adem en Lach hoop ik zelf ook stukje bij beetje die kant van mij te vinden en te laten zien en mijn klanten te voorzien van mooie producten en inzichten voor zichzelf of een ander.
